آخرین‌ امیدِ‌ باقی‌مانده‌ از زندگی‌ ملت‌ها

اگر دین‌ این‌گونه‌ پیش‌ رود تنها امیدمان را برای‌ آینده‌‌ به زودی‌ از دست‌ خواهیم‌ داد. بر علمای‌ دین‌ است‌ که‌ به‌ خود آیند و از خود طاغوت‌هایی نسخه‌ی برابر اصل حکام نسازند و از سیاستمداران و دولتمردان در رفتارها و فخرفروشی‌هایشان پیروی نکنند. بشر از این‌ حکام‌ و تفرعن و خودنمایی‌هایشان خسته‌ شده‌ است و از این‌ بزرگان و دربان‌ها و سازمان‌ها و ماشین‌ها و کاخ‌هایشان در عذاب‌ است. بشر کسی‌ را می‌خواهد که‌ به‌ او مهر ورزد، دست بر قلبش‌ بکشد، عرقش‌ را خشک‌ کند و با او زندگی‌ کند. اگر برای‌ خود،‌ یعنی‌ علمای‌ دین،‌ اوضاع و احوالی چون اوضاع و احوال اهل دنیا پدید آوریم، آخرین‌ امیدِ‌ آینده‌ را نابود کرده‌ایم، آخرین‌ امیدِ‌ باقی‌مانده‌ از زندگی‌ ملت‌ها.

امام موسی صدر، ادیان در خدمت انسان: جستارهایی درباره‌ی دین و مسائل جهان امروز، چ۲، ص۵۶

پ ن:ادرس این مطلب در اینستا گرام من

مصمم

آن روز که

تحلیل های غلط درمورد شخصیتم  را  با عمل  رد کنم

نزدیک هست....

درد یتیمی

بین دو  نماز

حسنین  با اضطراب   پابرهنه  سمت مسجد دویدن

باباجون  بیا که   مادر   جوابمون  نمیده

مولا  دوان دوان  تو کوچه های مدینه سمت  خانه  میدوید

داخل همان کوچه هایی که روزی فاطمش  بر اثر ضرب سیلی زمین  خورد

همش زمین میخورد با گفتن یا زهرا   پا میشد    تا  به در خانه رسید

پ ن:لکل اجتماع من خلیلین فرقة -و کل الذى دون الفراق قلیل
و ان افتقادى فاطمة بعد احمد -دلیل على ان لا یدوم خلیل (2) میان هر اجتماعى از دو دوست فراق حاصل مى‏شود، و اساساً کم اتفاق مى‏افتد که بین دوستان جدایى نیفتد.
گم کردنم فاطمه را بعد از رحلت رسول خدا (سلام‏اللَّه‏علیهما) بهترین دلیل بر این است که دوست براى انسان نمى‏ماند.

پ ن2: هم اکنون ظهر شهادت داخل هیئت ثارالله