۱۵
مرداد
بسم رب الزهرا
مدتها قبل کتاب من زنده ام مجموعه خاطرات اسارت خانم مرضیه آباد را خواندم.
اصل مطلب:مقید بودن خانم آباد و بقیه خواهران به حجاب (خصوصا چادر) ان هم در بند اسارت دشمن بعثی برای بنده جذاب بود.
برشهایی از این کتاب در زمینه حجاب و چادر را در ادامه بخوانید.
نمی دانم آیا اسیر گرفتن چهار دختر تا این حد می توانست افتخار آفرین باشد! این حجاب بیشتر از آنچه برایشان معنی #دینی داشته باشد معنی سیاسی و استراتژیک داشت...
اگر چادر به شما آرامش و اطمینان می دهد من هم دوست دارم آن را برای شما تهیه کنم ... *لوسینا ، بازرس زن صلیب سرخ
برادر دهخوارقانی (خلبان) برای هیئت صلیب سرخ ترجمه کرد که اگر این خواسته (درخواست چادر خواهرها)محقق نشود هر سه تا قاطع اعتصاب غذا خواهند کرد و دوباره اردوگاه شلوغ می شود هیومن(سرگروه هیئت صلیب سرخ) گفت : نباید یک تقاضای شخصی به یک شورش و اعتراض عمومی تبدیل بشود. انها از تهدید برادر خلبان بسیار نگران شده بودند
فردا صبح که نگهبان حاجی در را باز کرد بلافاصله با چادر های مشکی در حد فاصل قفس که تنها مسیر ترددمان بود با افتخار شروع به قدم زدن کردیم با وجود اینکه هیئت صلیب سرخ هنوز داخل آسایشگاه ها بود ... بچه ها همه برای تماشای ما پشت پنجره های آسایشگاه ایستاده بودند و فاتحانه و لبخند زنان به ما تبریک می گفتند ... برادر نابینا با صدای بلند گفت امروز چشم ما را روشن و قلب ما را شاد کردید
برای انتقام از ماجرای چادر سرکردن ما و لبخند رضایت برادران جدال تازه ای به راه انداختند ... چادر سرکردن ما محمودی را به اردوگاه کشانده بود... با سرفه های پی در پی در جستجوی ذره ای هوای تازه دست و پا می زدیم در که باز شد از آنچا در برابرمان بود حیرت کردیم هر چهار طرف قفسمان را با چوب های متراکم نی محصور کرده بودند...
خوشحال بودیم از اینکه درجه خشم و عصبانیت آنها را رنگ چادر ما تنظیم کرده بود
